خاک پای همه تون ام اگه امشب بتونم

خودمونی براتون یه خورده  روضه بخونم

قصه ی امشب من صنعت شعری نداره

مثل من غریبه و تو غصه ها کم میاره

زشرار دل می سوزم زتمامی وجود

بسم رب الشهدا ، یکی بود یکی نبود

یکی بود یکی نبود ، زیر گنبد کبود

روزای جبهه و جنگ روزای قشنگی بود

روزای قشنگی بود روزای سخت جدایی

کاش که جنگ تموم نمی شد ، می شدیم کربلایی

توی جنگ و جبهه ها یه بچه ی کوچیک بودم

نبودم جبهه ولی من به اونا نزدیک بودم

خاطرات ائن روزا هیچ وقت ز یادم نمی ره

مرغ دل به یاد تابوت شهید پر میگیره

مادری چشمش به در چرا  عزیزم نیومد

بعد چند روز پسرش به روی دستا می اومد

اما بعد جبهه ها ما از خوبا جدا شدیم

لباس خاکی فراموش شد و بی وفا شدیم

یا ابا صالح پس کی می آیی

یا ابا صالح پس کی می آیی

دست بیعت به شهید وآرمانش نزدیم

او ن چیزی که اونا خواستن ما هرگز نشدیم

اون جا با ذکر حسین شبونه معبر می زدن

همه جا جار میزدند غلام ابن الحسن اند

ذکر یا بن العسگری از لبشون کم نمی شد

غیر یا مهدی چیزی به دردا مرحم نمی شد

اینجا کم کم خاطرات را از تو  ذهنا می برند

دیگه حرفی از شهید تو مجلسا نمی زنن

اون جا ناله میزدند چرا آقامون نمی یاد

حال جبهه خبراز حضور آقامون میداد

اینجا خون به قلب ناز مهدی زهرا شده

صوت موسیقی طنین آنداز محفل ها شده

اون جا کرخه و دوکوهه جنت جانبازا بود