خشونت در عراق
وهّابیّت متعصّب و تندرو، در همین سالهاى اخیر، چهره دیگرى از خشونت خود را در عراق نشان داد و هر چه توانست کشتار کرد، زن و مرد و پیر و جوان و سنّى و شیعه و کُرد و ... را هدف قرار داد و زمین را از خونشان رنگین ساخت و قطعات بدن آنها را در اطراف خیابانها و بیابانها پراکنده کرد.
نه تنها مسلمانان بلکه همه مردم دنیا از این همه خشونت در تعجّب و وحشت فرو رفتند و مىگفتند آیا اینها تشنه خون بشرند؟
اینها کدام هدف را دنبال مىکنند؟ پیرو کدام آیین هستند؟!
بعضى اصرار دارند این خشونتها را به بازماندگان بعثىها نسبت دهند که این اشتباه بزرگى است، براى این که در بسیارى از کشتارها از روش انتحارى استفاده مىشود که مىدانیم بعثىها از این روش هرگز استفاده نمىکنند و این کار فقط کار وهّابىهاى متعصّب است که خود را مسلمان و همه را مشرک و جایز القتل مىدانند.
خشونت در زادگاه وهّابیّت
از همه عجیبتر و وحشتناکتر این که وهّابىهاى متعصّب حتّى به هموطنان وهّابى خود نیز رحم نکرده و دامنه خشونت را به آنجا نیز کشاندند و با انفجارهاى متعدّد در ریاض و جدّه و بعضى مناطق دیگر گروهى از شهروندان بىگناه خود را به خاک و خون کشیدند.
تا آنجا که امسال (سال 1425 قمرى) در مراسم حج خطباى نماز جمعه در اجتماع بسیار انبوه نمازگزاران، در نکوهش این گروه و محکوم ساختن خشونت آنها، بحثهاى زیادى داشتند و شعار «لَا التکْفِیر؛ وَ لَا الإرْهَاب؛ نه تکفیر کردن دیگران و نه ترور» را سر دادند، و کار به جایى رسید که دولت عربستان مجبور شد همایش مهمّى در برابر «ارهاب» (تروریسم) تشکیل دهد و از کشورهاى مختلف براى تنظیم برنامه هماهنگ، جهت مبارزه با آن دعوت کند.
امّا تروریستها چه افرادى بودند؟ همان وهّابیان متعصّب که همه را غیر از خود کافر مىدانند و خون آنها را مباح مىشمرند.
دولت عربستان با این کار مىخواهد هم خود را از هماهنگى با آنان تبرئه کند و هم براى نجات از چنگال آنان راه چاره قاطع و مؤثّرى بیندیشد.
به هر حال این محصول نامطلوب سبب شد که متأسّفانه نام اسلام در اذهان بسیارى از مردم جهان، با خشونت توأم گردد و بهانه و دستاویز بدى به دست مخالفان اسلام دهد تا آنجا که در بسیارى از کشورها، مسلمانان را «جماعتى آدمکش!» معرّفى کنند. البتّه تبلیغات سوء آمریکایىها و به خصوص صهیونیستها نیز به این امر بسیار کمک کرد، در حالى که اسلام پیامآور صلح، عدالت و محبّت بوده و هست.
همه مىدانیم در قرآن 114 سوره است که همه آنها جز یک سوره با نام خداوند «رحمان» و «رحیم» که اشاره به رحمت عام و خاص او است، آغاز مىشود و این یک مورد هم مربوط به اعلان جنگ با کسانى است که پیمان صلح با مسلمانان را شکستند.
قرآن با صراحت به پیامبر اسلام صلى الله علیه و آله مىگوید ما تو را خشن و سنگدل قرار ندادیم که اگر چنین بود مردم از گرد تو پراکنده مىشدند: «وَ لَوْ کُنْتَ فَظًّا غَلِیظَ الْقَلْبِ لَانْفَضُّوا مِنْ حَوْلِکَ». «1»
در روایات اسلامى مىخوانیم
«هَلِ الدِّینُ إِلَّا الحُبُّ؛
آیا دین چیزى جز محبّت است»، «2» محبّت به خدا، پیامبر، صالحان، و همه خلق خدا؛ ولى این آیینى که بر پایه محبّت بنا شده بر اثر اعمال گروههاى زاییده وهّابیّت، چنان شد که بدترین دستاویز را براى تشویه چهره اسلام به دست مخالفان داد.
______________________________
(1). آل عمران، آیه 159.
(2). کافى، جلد 8، صفحه 80.
وهابیت بر سر دو راهى 29
